عید نوروز از اعیاد باستانی ایرانیان است که همه ساله ایرانی ها با آغاز بهار این عید زیبا را برگزار می کنند.
مدرسه آنلاین_جشنِ «نوروز» در نخستین روزِ بهار از باشکوه‌ترین و برجسته‌ترین یادگارهای ایرانیان است که سال هایی فراوان را پشتِ سر نهاده و یکی از کهن‌ترین جشن های جهان به شمار می‌رود.
نوروز دارای سه سویۀ «چهری(طبیعی)»، «شهریاری» و «دینی» است:
سویۀ شهریاریِ نوروز به استوره‌های ایرانی بازمی‌گردد که جمشید، شاهِ پیشدادی، را پایه‌گذارِ نوروز می‌دانند و می‌گویند که در زمانِ جمشید سرمایی سخت ایرانویج (ایران) را دربرگرفت. سرانجام، پس از سه سال این سرما در بهار پایان یافت و با پایان گرفتنِ آن جشنی بزرگ برپا شد که نوروز خوانده شد.
فردوسی نیز در این‌باره فرموده است:
«به فرِّ کیانی یکی تخت ساخت | چه مایه بدو گوهر اندرنشاخت
چو خورشید تابان میانِ هوا | نشسته بر او شاهِ فرمانروا
جهان انجمن شد برِ تختِ اوی | فرومانده از فرۀ بختِ اوی
به جمشید بر گوهر افشاندند | مر آن روز را «روزِ نو» خواندند
سرِ سالِ نو هرمزِ فَروَدین | برآسوده از رنجِ تن دل زِ کین
بزرگان به شادی بیاراستند | می و جام و رامشگران خواستند
چنین روزِ فرخ از آن روزگار | بمانده از آن خسروان یادگار».
از این سخن برمی‌آید که «نوروز» همان «روزِ نو» است روزی که سال با آن آغاز می‌شود.
ابوریحانِ بیرونی خود به زبانِ پارسی در «التفهیم» در بخشِ «از رسمهای پارسیان، نوروز چیست؟» در این باره نوشته است:
«نخستین روز است از فروردین‌ماه و زین جهت «روزِ نو» نام کردند، زیراک پیشانیِ سال نو است و آنچ از پسِ اوست از این پنج روز همه جشنها است و ششم فروردین‌ماه «نوروزِ بزرگ» دارند. زیراک خسروان بدان پنج روز حقهای حشم و گروهان و بزرگان بگزاردندی و حاجتها روا کردندی، آنگاه بدین روزِ ششم خلوت کردندی خاصِّگان را. و اعتقادِ پارسیان اندر نوروز نخستین آن است که اول روزی است از زمانه و بدو فلک آغازید گشتن» (رویه‌ی ۲۵۳).
منبع: پارسی انجمن
