ریشۀ ضرب المثل «سالی که نکوست از بهارش پیداست»
ضرب المثل ها بخشی از شناسنامۀ یک ملت هستند و در همۀ کشورها و زبان ها رواج دارند. امروزه به دلیل کاهش مطالعه و افزایش استفاده از شبکه های اجتماعی از ضرب المثل ها کمتر استفاده می شود. ضرب المثل ها در باروری زبان نیز سهم مهمی دارند و فراموشی آنها زبان را لاغر و لاغرتر می کند.
ما در مدرسه آنلاین_ بر آن هستیم که ضرب المثل ها و داستان و ریشۀ آنها را بیاوریم تا هم یادآوری باشد و هم استفاده از آنها رواج بیشتری بگیرد.
امروز ریشۀ ضرب المثل «سالی که نکوست از بهارش پیداست، ماستی که ترشه از تغارش پیداست» را با هم می خوانیم.
بخش اول ضرب المثل از وضع آب و هوا در فصل بهار نشأت می گیرد. اگر فصل بهار بارندگی خوبی داشته باشد می گویند امسال، سال خوبی است اما اگر باران کم ببارد و هوا گرم و خشک باشد می گویند سال خوبی نیست و در واقع «سالی که نکوست از بهارش پیداست.»
معنی این مثل این است که شروع هر کاری نمایانگر پایان آن کار است. وقتی آخر و نتیجۀ کاری از اولش هویدا باشد این ضرب المثل را برایش به کار می برند. همچنین در مواقعی گفته می شود که کاری بر وفق مراد باشد. این ضرب المثل از شعر زیبای
«آصفی هروی» است که می گوید:
آن حور که خط مشکبارش پیداست پیرامن گل بنفشه زارش پیداست
امسال طراوت عذارش پیداست سالی که نکوست از بهارش پیداست
شیخ بهایی هم می گوید
خوش باش که آن سرا چنین خواهد بود سالی که نکوست از بهارش پیداست
بخش دوم ضرب المثل هم به معنای همان اولی است. ماست را در گذشته و قدیم در تغار یک ظرف بزرگ سفالی است نگهداری می کردند اگر ماست بد می شد و چربی زیادی می انداخت آن را در تغار نگهداری می کردند و می فروختند.
