عید نوروز از اعیاد باستانی ایرانیان است که همه ساله ایرانی ها با آغاز بهار این عید زیبا را برگزار می کنند.
مدرسه آنلاین_جشنِ «نوروز» در نخستین روزِ بهار از باشکوهترین و برجستهترین یادگارهای ایرانیان است که سالهایی فراوان را پشتِ سر نهاده و یکی از کهنترین جشنهای جهان به شمار میرود.
بالاترین ارزشِ این جشن را در آن میتوان دانست که این جشن با همهی نشیب و فرازهای بیشمار، چونان کوهِ دماوند، استوار بر فرازِ تاریخ ایستاده و با روانِ یکایکِ ایرانیان سررشته شده و در ژرفای دل و جانِ آنان نشسته است؛ آن سان که هر ایرانی از هفتهها پیش چشم به راهِ فرارسیدنِ نوروز دارد و میکوشد تا آیینهای پیشباز از نوروز، همچون جشنِ سوری و خانهتکانی از کاشانه و نیز روانِ خویش، را برگزار کند تا همانگونه که گل از گیاه میشکفد و سبزه از زمین میروید، جانِ او نیز تازه گردد و با روانی آرام و شاد به پیشبازِ سالِ نو رود.
نوروز دارای سه سویهی «چهری(طبیعی)»، «شهریاری» و «دینی» است:
سویۀ طبیعی اش همان همزمانیاش با برابریِ شب و روز و آغاز بهار و نو شدنِ جهان است.
فرزانه عمر خیام در آغازِ «نوروزنامه»، به پارسی، نوشته است: «سببِ نهادنِ نوروز آن بوده است که چون بدانستند که آفتاب را دو دور بوَد، یکی آنک هر ۳۶۵ روز و ربعی از شبانروز به اول دقیقهی حَمَل بازآید به همان وقت و روز که رفته بود بدین دقیقه نتواند آمدن، چه هر سال از مدت همی کم شود، و چون جمشید آن روز را دریافت نوروز نام نهاد و جشنْ آیین آورد، و پس از آن پادشاهان و دیگر مردمان بدو اقتدا کردند».
منبع: پارسی انجمن