سویۀ «دینی نوروز» چیست؟
عید نوروز از اعیاد باستانی ایرانیان است که همه ساله ایرانی ها با آغاز بهار این عید زیبا را برگزار می کنند.
مدرسه آنلاین_جشنِ «نوروز» در نخستین روزِ بهار از باشکوه‌ترین و برجسته‌ترین یادگارهای ایرانیان است که سال هایی فراوان را پشتِ سر نهاده و یکی از کهن‌ترین جشن های جهان به شمار می‌رود.
نوروز دارای سه سویۀ «چهری(طبیعی)»، «شهریاری» و «دینی» است:
سویۀ دینیِ‌ِ نوروز نیز بیشتر به ششم فروردین بازمی‌گردد که آن را «نوروزِ بزرگ» و روزِ «امید» خوانده‌اند که از روزهای خجسته‌ی آریاییان است که با شادی و آب‌پاشی همراه بوده. برپایۀ نوشته‌ای پارسیگ (پهلوی) به نامِ «ماهِ فروردین، روزِ خرداد» رویدادهایی بزرگ در این روز رخ داده است که از آن میان می‌توان نام برد از: زادروزِ زردشت، همپرسگیِ زردشت با اهورامزدا، روییدنِ مشی و مشیانه، پیداییِ گیومرد(کیومرث) و هوشنگ، چیرگیِ سامِ نریمان بر اژی‌دهاک، تیراندازیِ آرشِ شیواتیر و پیداییِ دوبارۀ شاه کیخسرو که به باورِ ایرانیان از جاودانان هست. نامِ روزِ «امید» نیز از آن روی به ششمِ فروردین داده شده که روزِ بازگشتِ کیخسرو و دیگر جاودانان و سوشیانس ها (سودبخشان یا رهایی‌بخشان) است.
در «نوروزنامه» خیام آفرینی بس کهن از زبانِ موبدِ موبدان برای نوروز آمده است که ما نیز سخنِ خویش را دربارۀ نوروز با آن به پایان می‌بریم: «به جشنِ فروردین، به ماهِ فروردین، آزادی گزین. یزدان و دینِ کیان سروش آورد تو را دانایی و بینایی به کاردانی و دیر زی با خویِ هُژیر و شاد باش بر تختِ زرین و انوشه خور به جامِ جمشید و رسمِ نیاکان در همتِ بلند و نیکوکاری و ورزشِ داد و راستی نگاه دار. سرت سبز باد و جوانی چو خوید، اسپت کامگار و پیروز و تیغت روشن و کاری به دشمن و بازت گیرا و خجسته به شکار و کارت راست چون تیر، … پیشت هنری و دانا گرامی و درم خوار و سرایت آباد و زندگانی بسیار.»
منبع: پارسی انجمن
