حکایتی زیبا از منطق‌الطیر عطار؛ گدایی بر دختر شهریار عاشق شد

عالمی پر عاشق و گمراه داشت

2-فتنه را بیداریی پیوست بود

زانک چشم نیم خوابش مست بود

3-عارض از کافور و زلف از مشک داشت

لعل سیراب از لبش لب خشک داشت

4-گر جمالش ذره‌ای پیدا شدی

عقل از لایعقلی رسوا شدی

5-گر شکر طعم لبش بشناختی

از خجل بفسردی و بگداختی

6-از قضا می‌رفت درویشی اسیر

چشم افتادش بر آن ماه منیر

7-گرده‌ای در دست داشت آن بی‌نوا

نان آوان مانده بد بر نانوا

8-چشم او چون بر رخ آن مه فتاد

گرده از دستش شد و در ره فتاد

9-دختر از پیشش چو آتش برگذشت

خوش درو خندید خوش خوش برگذشت

10-آن گدا پس خندهٔ او چون بدید

خویش را بر خاک غرق خون بدید

11-نیم نان داشت آن گدا و نیم جان

زان دو نیمه پاک شد در یک زمان

12-نه قرارش بود شب نه روز هم

دم نزد از گریه و از سوز هم

13-یاد کردی خندهٔ آن شهریار

گریه افتادی برو چون ابر زار

14-هفت سال القصه بس آشفته بود

با سگان کوی دختر خفته بود

15-خادمان دختر و خدمت گران

جمله گشتند ای عجب واقف بر آن

16-عزم کردند آن جفا کاران به جمع

تا ببرند آن گدا را سر چو شمع

17-در نهان دختر گدا را خواند و گفت

چون تویی را چون منی کی بود جفت

18-قصد تو دارند، بگریز و برو

بر درم منشین، برخیز و برو

19-آن گدا گفتا که من آن روز دست

شسته‌ام از جان که گشتم از تو مست

20-صد هزاران جان چون من بی‌قرار

باد بر روی تو هر ساعت نثار

21-چون مرا خواهند کشتن ناصواب

یک سؤالم را به لطفی ده جواب

22-چون مرا سر می‌بریدی رایگان

ازچه خندیدی تو در من آن زمان

23-گفت چون می‌دیدمت ای بی‌هنر

بر تو می‌خندیدم آن ای بی‌خبر

24-بر سر و روی تو خندیدن رواست

لیک در روی تو خندیدن خطاست

25-این بگفت و رفت از پیشش چو دود

هرچه بود اصلا همه آن هیچ بود»