چرا دانش‌آموزان به مهاجرت فکر می کنند؟

مهاجرت، پدیده ای است که به نظر می رسد در کشور ما هر روز سنش کمتر می شود. اما به راستی مقصر اصلی چه کسی است؟

مدرسه آنلاین – اینجا به درد زندگی نمی خوره! اینجا آینده نداری! این کشور استعدادهارو می کشه! اینجا بمونی می سوزی! این ها سخنان کسانی است که شهروند درجه دو یک کشور بیگانه را به شهروند درجه یک و مهم تر، به «وطن» ترجیح می دهند و سوال اصلی اینجاست که چرا به اینجا رسیدیم؟

نقش مسئولین

به گزارش تسنیم معاون صندوق نوآوری و شکوفایی گفت «دانش‌آموزان اکنون در لبه پرتگاه مهاجرت قرار دارند و خانواده‌ها از اکنون در حال بستن چمدان برای رفتن آنها از کشور هستند،» این ها در صورتی است که  9670 شرکت دانش‌بنیان در کشور فعال هستند که بیشترین فعالیت آنها در بخش سخت‌افزارهای برق و الکترونیک، فناوری اطلاعات و ارتباطات و ماشین‌آلات است.

هم چنین  سرمایه صندوق با حمایت دولت از فعالیت شرکت‌های دانش بنیان از 3109 به 5500 میلیارد تومان رسیده است.

یکی از عوامل مهم در این موضوع، بحث مهم پرورش در جامعه و آگاه سازی نسبت به اتفاقات خوب همچون توسعه کشور است؛ مثلا به گزارش مهر مدیر عامل یک شرکت دانش بنیان در اردیبهشت ماه 403 از کسب دانش فنی و ساخت اولیه ۳ واکسن روتاویروس کودکان، هاری انسانی و مننژیت برای نخستین بار در داخل کشور خبر داد، بدین ترتیب ایران پنجمین کشوری است که به دانش فنی ساخت واکسن روتاویروس دست یافته است و صدها خبر که باعث افتخار و امید است اما متاسفانه به خوبی اطلاع رسانی نمی شود در حالی که با اطمینان دادن به این که بعد از دانشگاه امکان رشد و شکوفایی وجود دارد؛ تمایل افراد برای ماندن در کشور افرایش میابد.

نقش والدین

اما جدا از مسئولیتی که مسئولین کشور به عهده دارند، به نظر می رسد دانش آموزانی که از سن کم به فکر مهاجرت هستند، تحت تاثیر خانواده ای قرار دارند که مدام در گوششان انزجار از کشور را زمزمه می کنند و کودک یا نوجوانی که قهرمان زندگیشان والدینشان هستند با این فهم رشد می کنند که ایران بیغوله ای است که زندگی در آن با خودکشی برابر است.

حال سوال آنجاست که این خانواده ها تجربه زندگی در چند کشور جهان را دارند که درباره وطن خود این گونه قاطعانه نظر می دهند و مهم تر آن که، اگر بالفرض ایران اینقدر اوضاع وخیمی دارد، چه کسی قرار است آنرا بسازد؟ 

به راستی چرا حق شهروند درجه یک بودن، حق داشتن «وطن» ،حق عشق به مام میهن را از فرزندانمان می گیریم و با القائات درست و نادرست آن ها را به شهروند درجه دو، بی هویت و بی وطن تبدیل می کنیم؟

نخبگان؛ آینده سازان کشور

البته که همه کسانی که مهاجرت می کنند، نخبه نیستند و بسیاری پس از مهاجرت همان می شوند که اگر در اینجا می ماندند می شدند، اما اگر قرار بر مهاجرت دسته جمعی باشد، مسلما ایران از نخبگانی که می تواند در آینده باعث پیشرفت کشور شود، محروم می ماند.

با وجود همه مشکلاتی که وجود دارد، کاش به جای غر زدن و کنایه، ماندن، تحول و ساختن را به فرزندانمان یاد دهیم تا بتوانیم شاهد پیشرفت هرروزه کشور عزیزمان باشیم. فراموش نکنیم به دنبال رفاه فردی رفتن را بسیاری انجام داده اند، اما نام کسانی در تاریخ کشور ثبت شده است که ماندند و ساختند.