مهاجرت مدیر ارشد سازمان نوسازی مدارس به کانادا

مهاجرت در بین ما ایرانیها به نوعی اپیدمی تبدیل شده که در لایه های پنهان آن تفاخر ، خودبرتر بینی و دگر بد پنداری دیده می شود و ندرتا عامل نیاز به زندگی بهتر در آن مستتر است چرا که تناقض ماجرا از آنجا آشکار می شود که توانایی مهاجرت اغلب در قشری از جامعه وجود دارد که از قضا زندگیهای خوب و یا نسبتا خوبی دارند و اتفافا با مهاجرت دست به ریسکی می زنند که احتمال خراب تر شدن اوضاعشان از خوبتر شدن ، بیشتر است . و دو نکته : اول داستان بنجل و خنده دار فرار مغزها که باعث شده تصور کنیم تمام دانشمندان ریز و درشت گرداننده ی کشورهای پیشرفت ایرانی هستند . آمار نشان می دهد که هم متاسفانه از نظر میانگین هوش از بسیاری کشورها عقبتریم و هم آمار مهاجرت نخبگانمان بسیار کمتر از بسیاری از کشورهاست و دوم پروپاگاندای تبلیغاتی مهاجرت و ایضا فرار مغزها در این دوران که سبب شده فراموش کنیم که اوج مهاجرت در ایران مربوط به اوایل دهه ی پنجاه است که بواسطه ی افزایش دلارهای نفتی اوضاع مردم اندکی خوب شده بود و می توانستند آن ویژگیهای گفته شده در بالا همچون تفاخر ، خود خوب پنداری و دگر بد پنداری را عملا ظهور و بروز دهند . شما را نمی دانم اما من قویا معتقدم که پیشرفت ملتها بیش از آنکه عاملی بیرونی باشد ، بیشتر درونی و ژنی است . مردمانی که کشور پدریشان را در حد یک هتل پایین بیاورند و پیوسته دنبال هتلهای بهتر برای اقامت باشند ، مطلقا ردای توسعه برازنده ی قامتشان نیست .